1900’lü yıllarda inşa edilen, çağdaş periyodun pek çok binası vakte yenilirken, binlerce yıl evvel inşa edilmiş olmalarına karşın, dünya genelindeki birtakım beton yapılar şaşırtan bir biçimde vakte baş tutmaya ve ayakta kalmaya devam ediyor. En dikkat çekicilerinden biri olan Roma’nın Pantheon’u, MS 126-128 yılları ortasında inşa edilmiş olmasına karşın, devasa, donatısız beton kubbesi hala görkemli bir formda varlığını koruyor. Hatta kimi antik Roma su kemerleri hala kullanılıyor ve karaya daima olarak su taşıyor.
Dolayısıyla 2.000 yıllık betonun bu kadar uzun bir müddet dayanmasını sağlayan özelliği kıymetli bir soru haline geliyor. Bu soru beraberinde Roma İmparatorluğu’nun ikonik yapıları kadar sağlam ve “süper güçlü” binalarını nasıl inşa edebileceğimiz sorusunu da getiriyor. Massachusetts Institute of Technology’den mühendisler, işte bu sorulara büyüleyici bir karşılık veriyorlar.
Araştırmacılar, kısaca özetlemek gerekirse, “kireç kırıntıları” ismi verilen küçük minerallerin eski betona bir cins uygunlaştırma yeteneği verdiğine inanıyorlar. Bu kulağa pek mantıklı gelmeyebilir, lakin, tahminen de daha enteresan olan şey, bilim insanlarının yıllarca eski beton karışımındaki kireç kırıntılarının varlığının rastlantısal olduğunu ve düzgün olmayan karıştırma ve dikkatsizliğin bir eseri olduğunu varsaymış olmaları.
MIT’de inşaat ve etraf mühendisliği profesörü ve çalışmanın baş müellifi Admir Masiç yaptığı açıklamada, “Bu kireç kırıntılarının varlığının basitçe düşük kalite denetimine atfedilmesi fikri beni her vakit rahatsız etmiştir” diyor.
Masic, “Romalılar, yüzyıllar boyunca optimize edilmiş tüm detaylı tanımları izleyerek harika bir inşaat materyali yapmak için bu kadar gayret sarf ettiyse, düzgün karıştırılmış bir en son eserin üretimini sağlamak için neden bu kadar az efor harcasınlar? Bu kıssada daha fazlası olmalı” diyerek açıklamasını sürdürüyor.
Tarihsel olarak, Masic ve öteki araştırmacılara nazaran uzmanlar, Pantheon üzere yapılar inşa etmedeki zımnî bileşenin puzolanik materyal ismi verilen bir unsurla ilgili olduğunu varsayıyorlardı. Garip olan kısım ise, puzolanik materyalin, Napoli Körfezi’ndeki Pozzuoli bölgesindeki volkanik külden elde edilmesiydi.
Zamanın mimarları bu materyale büyük bir ehemmiyet veriyordu bu malzemeyi inşaat personelleri için kıymetli mülkleri bir ortaya getirmeleri için Roma imparatorluğu’na taşıdılar.
Ancak Masic, eski beton örneklerini daha detaylı inceledikten sonra, içlerinde kireç kırıntıları denen şeylerin varlığını gözlemledi. Ayrıyeten bu noktada, kireç kırıntılarının oluşturulmasının tam olarak kolay olmadığını hatırlatmakta yarar olabilir. Bunlar, öbür kimyasal süreçlerin rastgele bir yan eseri değil. Grup, kireç kırıntıları oluşturmak için faal olarak efor göstermeniz gerektiğini söylüyor.
Daha spesifik olarak, bir ölçü kireç kırıntısı elde etmek için betonu çok yüksek sıcaklıklarda kireçle karıştırmanız gerekiyor. Ve elbette, biraz daha fazla tahlille, grup eski beton numunelerinde bu çok sıcak karışımın delilini buldu. Romalılar kireç kırıntılarının sahiden bu yapılarda olmasını istiyordu. Yani dikkatsiz bir karıştırma süreci sonucunda betona girmemişlerdi.
Roma su kemerleri Masic’in söylediğine nazaran, sıcak karıştırmanın iki temel avantajı bulunuyor. Öncelikle, sıcak karıştırma sırasında elde edilen kimi bileşiklerin sönük kireç ile elde edilmesi mümkün değil. İkinci avantaj ise, bu yüksek sıcaklığın, betonun sertleşme ve yapının oturma müddetini azaltması. Ayrıyeten Masic’in “kendini düzgünleştiren özellikler” olarak tanımladığı olgu da burada ortaya çıkıyor.
Temel olarak, sıcak karıştırma süreci sırasında kireç kırıntıları betonda özel bir desen oluşturur ve reaktif kalsiyum kaynağı olarak bilinen şeyi oluşturur. Bu, şayet küçük çatlaklar oluşursa, bu çatlakların küçük kireç kırıntısı modeli boyunca ilerleme mümkünlüğünün yüksek olduğu manasına gelir. Daha sonra, su çatlakların içine girerse, kalsiyum kaynağıyla bir dizi tepki gerçekleşir ve çatlaklar kalsiyum kaynağının kendisinin yine kristalleştirilmiş bir versiyonuyla dolar.
Hipotezlerini doğrulamak için araştırmacılar bunu da test ettiler. Bu testleri gerçekleştirdiklerinde, oluşturdukları çatlakların iki hafta içerisinde kapandığını buldular (ve çağdaş beton bu özelliği göstermiyordu).
Roma mimarisinin gizemli bir halde şaşırtan olan gereci, muhtemelen yalnızca kireç kırıntılarının dahil edilmesinden çok daha derinlere iniyor. Örneğin, Ekim 2021’de yeniden Masic tarafından yürütülen farklı bir MIT araştırması, 2.050 yıllık bir Roma mezarının duvarlarında volkanik külden çokça bulunduğunu ortaya çıkardı ve bu kül nedeniyle “iki bin yıldan fazla birikmiş yağmur ve yeraltı suyuyla olağandışı kimyasal etkileşimler” görüldüğünü fark etti.
Masic, 2021 çalışmasıyla ilgili bir basın açıklamasında, “Eski materyallerin oluşumunu ve süreçlerini anlamak, araştırmacıları gelecek için güçlü, sürdürülebilir yapı materyalleri yaratmanın yeni yolları hakkında bilgilendirebilir. Caecilia Metella’nın mezarı, hala ayakta duran en eski yapılardan biri ve çağdaş inşaata ilham verebilecek içgörüler sunuyor.“
