Dünya’nın jeolojik tarihinde son 2 milyar yıldır, yaklaşık 600 milyon yıllık döngülerle kıtalar nizamlı olarak birbirlerine yaklaşıyor ve uzaklaşıyor. Bu yüzden gelecekte kıtaların tekrar birleşmesi kaçınılmaz üzere gözüküyor. Lakin jeologlar, bu birleşmenin Amerika’nın batı kıyısının Asya ile birleşmesiyle mi, yoksa doğu kıyısının Avrupa ve Afrika ile tekrar bir ortaya gelmesiyle mi olacağı konusunda uzun müddettir tartışıyor. Yeni bir araştırma ise, Dünya’nın derinliklerinde temel değişiklikler yaşandığını ve bu yüzden yalnızca bu ihtimallerin birincisinin mümkün olduğunu söylüyor.
Kıtaların bir ortaya gelmesi, küçük adalar hariç olmak üzere Dünya’nın büyük bir kısmının tek bir devasa okyanus ile kaplanmasına sebep oluyor. En son muhteşem kıta olan Pangea dönemi sırasında var olan bu tek büyük okyanus Panthalassa olarak isimlendiriyor. Kıtaların ayrılması sırasında Dünya’daki okyanus sayısı da artıyor ve ayrılan kara kütlelerinin ortasında kalanlara iç okyanus, kara kütlelerinin ilerlediği taraftakine de dış okyanus deniliyor. Atlantik ve Hint Okyanusları eski iç denizlerin kalıntıları iken, Pasifik ise dış okyanus olarak Panthalassa’nın kalan kısmı olarak tanımlanıyor.
En azından Curtin Üniversitesi Profesörü Zheng-Xiang Li ve ortak müelliflerin National Science Review üzerinde yayınlanan makalede söylediklerine nazaran Dünya, artık yalnızca dış okyanusların kapanabileceği bir evreye girmiş durumda. Yani, Pasifik’in ortadan kaybolması kaçınılmaz gözüküyor.
Atlantik Okyanusu, şu anda her yıl birkaç santimetre suratı ile büyüyor ve Pasifik de misal bir süratle küçülüyor. Bu yüzden bu hesabı genişleterek günümüzde Dünya’nın en büyük okyanus havzası olan bölgenin ne vakit kapanacağını belirlemek epeyce kolay. Jeologlar daha evvel de bu süreci yaptılar ve oluşacak harika kıtayı Amasia (Amasya) olarak isimlendirdiler. Li’nin söylediğine nazaran şu andaki süratle Pangea’dan kalan kesimlerin birleşmesi 280 milyon yıl sürecek. Fakat, geçmişte bu akımların taraf değiştirerek tekrar iç okyanusu kapattıkları da görüldü.
Makalenin söylediğine nazaran artık bu değişim mümkün değil. Muharrirlerin modellemesi, kıtasal hareketlerin büyük oranda okyanus kabuğunun gücüne bağlı olduğunu öneriyor. Yalnızca kabuk güçlüyken kıtalar istikamet değiştirerek genç iç okyanuslar üzerinden bir ortaya gelebiliyor.
Dünya’nın kabuğu soğudukça, üzerinde oluşan okyanus kabuğu da incelmeye ve zayıflamaya başladı. Li ve ortak muharrirlerin bulduğuna nazaran, bundan 540 milyon yıl evvel Dünya’nın sıcaklığı, artık bu tıp geri dönüşlerin yaşanmasına müsaade vermeyecek kadar soğudu. Bu yüzden de Amasia ve gelecekteki tüm süperkıtalar dış okyanus üzerinden hareketle ortaya çıkacak…
