1940’lı yıllarda, yani cep telefonlarından çok evvel, bir taşınabilir telefon hizmeti olduğunu biliyor muydunuz?

1940’larda kaydedilmiş bir taşınabilir telefon reklamı, kısa bir mühlet evvel Open Culture tarafından ortaya çıkarıldı. Bu reklam, iPhone yahut 80’lerdeki muazzam iş insanı telefonlarından yıllar evvel, çalışan bir taşınabilir telefon sistemini gösteriyor.

Reklam, hareket halindeyken bağlantı kurabilmenin yararlarını açıklamaya çalışarak başlıyor.

Anlatıcı, telefonları işletmelere satmaya odaklanarak, “işte en yakın kasabadan kilometrelerce uzakta açık otoyolda bir römork kamyonu geliyor” diyor ve devam ediyor: “Birisinin bu takımın şoförleriyle temasa geçmesi değerli diyelim. Bu nasıl yapılabilir?”

Daha sonra iki meslektaş, çağdaş teknolojinin bir mucizesini gösterirken, lokal bir depodan eser teslim alma hakkında epey sıradan bir konuşma yapıyor. Reklam, arabanız bozulduğunda birisiyle konuşabilmenin ne kadar yararlı olduğuna dair öteki bir örnek vererek devam ediyor.

Anlatıcı, “Bu taşınabilir telefon hizmetidir. Bu hizmette konuşmalar kısmen telsizle, kısmen de telefon sınırlarıyla yapılır” diyor ve ekliyor: “Şehirler ortası karayollarında seyahat eden araçlara ulaşmak için, telefon sınırlarına bağlı bir dizi verici ve alıcı istasyon, hareket halindeki aracın menzilinde olacak biçimde karayolu boyunca aralıklarla yerleştirilir. Yüksek frekanslı dalgaların menzili görüş çizgisi ile hudutlu olduğu için antenler tercihen yüksek yere yerleştirilir.”

Sistem üzerinden yapılan birinci arama, 2 Ekim 1946’da bir Motorola Araba Telsiz telefonu aracılığıyla gerçekleşti. Bell Telephone Company tarafından işletilen hizmet, sahip olduğu az sayıdaki radyo frekansı nedeniyle süratle kapasiteye ulaştı. Ayrıyeten sistemde görüşmelere müdahale gerçekleşmesi eğilimi yüksekti, yani, kendinizi otoyolda ilerlerken konuşmaya başladığınız bireyden farklı bir bireyle bir görüşme içerisinde bulmanız mümkündü.

1979’da Bell sistemiyle ilgili bir makale, “Her ne kadar bir kanaldaki sinyal düzeyi 25 milin [40 kilometre] ötesinde zayıf olsa da, kara vericisinin 60 ila 100 mil [100 ila 160 kilometre] içindeki birebir frekanstaki öteki taşınabilir irtibatlara değerli ölçüde müdahale edecek kadar yüksektir” diyordu.

Sistem, hücresel hizmetle değiştirilmeden evvel 1980’lere kadar varlığını sürdürdü.